Vicdan ogretilebilen bir sey ise once aile bireylerinde olacak. Empati ile vicdan kardes. Bunlardan biri yoksa oteki de olmuyor insanda. Sonradan ogrenilen empati yetenegi diye de bir sey yok bence. Varsa yoksa kucukken ve aileden ogreniliyor bu meret. Yani caba sarfetmek lazim empati yetenegini gelistirebilmek icin cocugun, vicdanli bir BIREY olabilmesini saglayabilmek icin. Caba, burada altin anahtar.
Basima oyle bir sey geldi ki Turk filmlerinde ya da Brezilya dizilerinde olur. Sonu da aynen benimki gibi biter, muhakkak ucu trajediye baglanir. Birileri birilerini muhakkak yanlis anlamis olur (?!) halbuki sorun somuttur. Ortadadir ve fakat vicdan yoksun(lug)u varsa soruna cozum getirilemez. Vicdansiza dert anlatamazsin, anlatilmaz.
Cok yakin, harika arkadaslarim var benim. Karsilikli konusabildigim, fikirlerine guvendigim, danistigim, ama her zaman her fikirlerini de illa ki ciddiye almadigim. Fakat soyledikerini cani gonulden dinledigim insanlar var hayatimda. Kriz aninda hizir gibiler. "Isim var, yogunum simdi, aslinda aklim sende ama..." gibi vesveseler ile seni oyalamazlar. Durumlarini soyler aninda randevu verirler. Bugun yarin. Profesyonel dostlar. Vicdanli insanlar. Durumunu anlayip kendilerince yardimci olmak icin caba sarfederler. Sadece kotu zamanlarda ortaya cikmazlar tabii. Tatil de yapilir onlarla, oyun da oynanir, calinir edilir, bol bol kahkaha atilir. Ama bu aralar o gunler degil.
Bu gunler karanlik gunler.
No comments:
Post a Comment